ACTIVIDADE 10

Os conceptos están definidos nas páxinas 51 e 53 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:

1.Navegadores GPS. Busca unha imaxe na rede.
O GPS (Global Posionating System)é un sistema que permite determinar a posición dun obxeto ou dunha persoa, en calquera lugar do planeta, con unha precisión de poucos metros ou, incluso, centrímetros.
A tecnoloxía GPS está basada na utilización de 24 satélites cuxas órbitas están sincronizadas para cubrir toda a superficie terrestre.
Os navegadores GPS dispoñen dun receptor GPS capaz de recibir os sinais dos satélites. Unha vez que o receptor ten o sinal de catro satélites, ao menos, o navegador é capaz de determinar cal é a súa posición por triangulación.
Os navegadores dispoñen de cartografía e software específico para situar as coordenadas do GPS sobre o mapa, analiza as posibles rutas para chegar a un destino concreto e planifica a que se considere a máis adecuada segundo os criterios que o usuario especifique. Ditos navegadores poden estar integrados, en vehículos e teléfonos intelixentes, ou  ben como dispositivos independentes, sendo algúns dos medelos máis estendidos Navman e TomTom Navigator. 

2.Google Glass. Busca unha imaxe na rede.
Google Glass  son unhas gafas de alta tecnoloxía, desenvoltas por Google, que funcionan como asistente virtual empregando realidade aumentada. Conectan ao usuario co seu teléfono intelixente a través da voz e a imaxe móstrase nunha pequena pantalla incorporada. Esta pantalla está conectada a unha cámara, a un micrófono e a un altavoz. Mediante unha conexión WiFi e Bluetooth, as gafas poden comunicarse con outros dispositivos e aplicacións de Internet.
Empregan unha versión reducida do sistema Android. Algunhas das súas aplicacións son tomar fotos, grabar vídeos, navegar por Internet e usar a maioría de aplicacións de Google.

3.Smart Watch. Busca unha imaxe na rede. 
Un reloxo intelixente (SmartWatch) é un reloxo de pulseira que integra funcións similares ás dun teléfono intelixente ou un ordenador portátil. Utiliza a tecnoloxía WiFi, Bluetooth ou conexión móbil para conectarse a Internet e inetcambiar información con outros dispositivos.
Estes dispositivos poden incluir características como un acelerómero, altímetro, barómetro, brúxula, cronógrafo, equipo de buceo, calculadora, teléfono móbil, GPS, pantallas gráfica, altavoz, axenda, etc.
Por outro lado, estes reloxos inclúen o seu propio sistema de  aplicacións, que soen estar relacionadas coa saúde e o deporte, a productividade, os contidos multimedia, os xogos o acceso a redes sociais.

ACTIVIDADE 8

1.(0.75 puntos) Concentrador e conmutador. Busca unha imaxe de cada un na rede.


Os concentradores e os conmutadores son dispositivos que interconectan os cables dunha rede. A función de cada un é a seguinte:
-Conmutador ou switch. Ten características similares ao hub, pero con algunhas outras funcións engadidas. Unha delas é que, ademais de sevir de pontes para a conexión de todos os computadores, é capaz de identificar os equipos que ten conectados, polo que non precisa enviar información a todo eles, senon só ao destinatario. Se evita así sobrecargar a rede e a colisión de datos. Outra diferenza é que, ademais de equipos, permite interconectar redes do mesmo tipo.

 

 

 

-Concentrador hub. A este dispositivo chegan todos os cables da rede, un por cada computador ou dispositivo, actuando de ponte. Cando un ordenaador envía información, o concentrador a reenvía a todos, para que o destinatario tome e o resto a desbote.

Na actualidade,empréganse maioritariamente os switch, que soen ofrecer, ademais dos conectores RJ-45 para redes cableadas, tecnoloxía Wi-Fi para conexións inalámbricas.

2.(0.5 puntos) Punto de acceso. Busca unha imaxe na rede. 

Nunha rede de área local cableada, tamén é posible instalar un punto de acceso inalámbrico de maneira que,ademais dos computadores conectados por cable,pódense conectar á rede outros dispositivos de forma inalámbrica.

 

 

 

 

 

 

 

 

3.(0.75 puntos) Tarxeta de rede. Busca imaxe ou imaxes na rede onde aparezan identificados os conectores. 

Para un ordenador poida establecer comunicación con outros computadores ou dispositivos,debe dispoñer dunha tarxeta ou adaptador de rede (hardware) e, por suposto, ter instalado o seu controlador (software) no sistema operativo para que se poida empregar.

As tarxetas de rede tamén se lles denominas NIC (Network Interface Card), posto que ofrecen unha interfaz de rede, cuxo conector é distinto dependendo do tipo de cableado; o máis empregado é o conector RJ-45, necesario para o cableado UTP.

 

 

Tamén existen tarxetas de rede inalámbricas que transmiten a información por ondas electromagnéticas e, por tanto, non precisan nin conectores nin cables. Estas tarxetas poden levar unha pequena antenapara aumentara intensidade de sinal e mellorar así a transferencia.

 4.(0.75 puntos) Concentrador e conmutador. Busca unha imaxe de cada un na rede. 

Os concentradores e os conmutadores son dispositivos que interconectan os cables dunha rede. A función de cada un é a seguinte:  

-Conmutador ou switch. Ten características similares ao hub, pero con algunhas outras funcións engadidas. Unha delas é que, ademais de sevir de pontes para a conexión de todos os computadores, é capaz de identificar os equipos que ten conectados, polo que non precisa enviar información a todods eles, senon só ao destinatario. Se evita así sobreg¡cargar a rede e a colisión de datos. Outra diferenza é que, ademais de equipos, permite interconectar redes do mesmo tipo.

 -Concentrador hub. A este dispositivo chegan todos os cables da rede, un por cada computador ou dispositivo, actuando de ponte. Cando un ordenaador envía información, o concentrador a reenvía a todos, para que o destinatario tome e o resto a desbote.

Na actualidade, se empregan maioritariamente os switch, que soen ofrecer, ademais dos conectores RJ-45 para redes cableadas, tecnoloxía Wi-Fi para conexións inalámbricas.

5.(1 punto) Cableado de rede. Busca imaxes na rede onde aparezan os conectores 5 e ST e cables de par trenzado apantallado e fibra óptica. Nestes últimos deben estar indicadas as suas partes.

O cable é un dos medios de conexión empregado nas redes para transmitir datos. Existen diferentes tipos de cable:

-Cableado coaxial. Está formado por un fío condutor central, protexido das correntes eléctricas externas por unha malla de cobre. É similar ao que se usa para a antena de televisión, aínda que actualmente está en desuso.

-Cableado de par trenzado. Está constituído por catro pares de fíos. Cada par está entrelazado para disminuir a interferencia eléctrica e evitar que se acople  a sinal entre os pares. Dentro deste cableado distínguense os seguintes tipos:

• UTP. É un cable non apantallado. É un de baixo coste pero sensible a interferencias, polo que produce máis erros que outros cables. 

•  Cable STP de par trenzado apantallado. É un cable apantallado, é dicir, ten unha malla metálica ao redor do cable que o protexe das interferencias electromagnéticas. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

• FTP. É un cable apantallado con blindaxe global que ten unha pantalla conductora en forma trenzada. Mellora a protección frente ás interferencias con respecto aos anteriores.

Existen diversas categorías de cables, dependendo da súa velocidade de transmisión. As que están en uso son : categoría 5 (100Mbps), categoría 6 (1Gbps), categoría 7(10Gbps) e categoría 8, que está en fase de desenvolvemento. O cableado de par trenzado emprega conectores  RJ-45

-Cable de fibra óptica. É unha fibra moi fina de material transparente, vidro ou material plásico, pola que se envía un faz  de luz. Estes cables constan de un grupo de fibras ópticas protexidas con fíaduras de aramida para facelos resistentes á tracción, ademais de estar protexidos por varios revestimentos. Os conectores máis empregados en fibra óptica para redes de área local son ST, LC, FC e SC.

ACTIVIDADE6. Impresora 3D.

ACTIVIDADE6.
Impresora 3D.

• Buscando a información na rede redacta aproximadamente 25 liñas explicando o seu principio de funcionamento, tipos e aplicacións. 
• Engade un vídeo da rede (duración non superior a 3 minutos si é posible).  

 Unha impresora 3D o que realmente fai é producir un deseño 3D creado co computador nun modelo 3D físico. É dicir, se deseñamos no noso computador por exemplo unha simple cunca de café (por medio de calquera programa CAD-  Deseño Asistido por Computador) poderemos imprimila na realidade por medio da impresora 3D e obter un produto físico que sería a propia cunca de café.

   Polo xeral, os materiais que se utilizan para fabricar os obxectos poden ser metais, nylon, e como uns 100 tipos de materiais diferentes.

   Unha impresora 3D é algo máxico, é coma se puidésemos por fin crear obxectos "da nada". Obxectos tan sinxelos como unha cunca de café a obxectos moito máis complicados e incribles como partes dun avión ou mesmo órganos humanos utilizando as propias células dunha persoa.

   As impresoras 3D utilizan múltiples tecnoloxías de fabricación e tentaremos explicar de forma sinxela como funcionan.

   As impresoras 3D o que fan é crear un obxecto coas súas 3 dimensións e isto conségueo construíndo capas sucesivamente ata conseguir o obxecto desexado.


Primeiro debuxamos nós mesmos nun papel o obxecto que queremos imprimir nas súas 3 dimensións, despois, cun programa de CAD deseñamos ese obxecto no noso computador, e por último separamos ese obxecto en capas para ir imprimindo capa por capa na impresora de 3 dimensións. É dicir, dun bosquexo en papel podemos conseguir un obxecto na realidade co material adecuado.

Actualmente existen dous tipos de impresoras 3D que son as seguintes:

  - Impresoras 3D de Adición: nas que se vai engadindo o material para imprimir por capas (tamén se chaman "de inxección de polímeros")

  - Impresoras 3D de Compactación: nestas, unha masa de po compáctase por estratos (capas) e dentro deste método clasifícanse en 2 tipos: as que utilizan Tinta ou as que utilizan Láser. As primeiras utilizan unha tinta que aglomera o po para que sexa compacto e esa tinta pode ser de diferentes cores para a impresión en diferentes cores. As segundas utilizan un láser que lle dá enerxía ao po facendo que este po se polimerice e logo mergúllase nun líquido que fai que se solidifique.



VÍDEO

INFORMACION VIRTUAL

 En formato libre desenrola os seguintes contidos buscando a información na rede e ilustra cada concepto cun vídeo da rede (duración non superior a 3 minutos si é posible). Non se trata de poñer moita información sinón de intentar explicar os conceptos para que os comprendan os teus compañeiros de clase.

• Xeolocalización.

 Caracterízase porque os usuarios poden acceder desdedispositivos electrónicos a datos sobre a ubicación de empresas, institucións, sitios... Emprégase para coñecer a ubicación de modo automático, é dicir, a localización dun obxeto nun sistema de coordenadas deteriminado. Este  proceso require dun dispositivo dotado de GPS xunto con un sistema cartográfica de mapas. Os usuarios soen empregar esta tecnoloxía para planificar percorridos, obter información do lugar onde se encontran ao coompartir a súa posición xeográfica, en tempo real, a través de redes sociais.

• Realidade aumentada.

A realidade aumentada engade información virtual á realidade. Existen diversas aplicacións de realidade aumentada; un dos exemplos máis populares é a Layar. Esta aplicación emprega o localizador GPS e a brúxula do teléfono móbil para ubicar a posición do usuario e a súa orientación. A pantalla do teléfono mostra o que a cámara capta e, sobre esta imaxe do entorno, superpón en tempo real, información relativa ao que hai diante do usuario: a parada do autobús máis cercana, restaurantes, tendas, caixeiros, información sobre monumentos, etc.

• Licencias Creative Commons.

 As licenzas de Creative Commons (CC) son licenzas de dereitos de autor que permiten aos autores e autoras establecer os criterios de distribución das súas obras, de maneira que poidan escoller os dereitos de uso que lles dan á súa obra establecer así baixo que condicións a comparten co público.

• Macrodatos (Big Data).

 Macrodatos e intelixencia de datos son alternativas en español á voz inglesa big data, que se emprega no sector das tecnoloxías da información e da comunicación para aludir a un conxunto de datos que, polo seu volume e variedade e pola velocidade á que necesitan ser procesados, supera as capacidades dos sistemas informáticos habituais.

O termo macrodatos é unha alternativa válida pois achega, como big, o significado de, grande; é unha solución breve e non ten, como ocorrería con megadatos, un posible risco de confusión co termo mega, moi frecuente tamén nos mesmos ámbitos.

TEMA 2

Google sites

ACTIVIDADE 2

Crea un arquivo en Open Officce Writer en formato libre (tamaño de letra 12). Os conceptos están definidos nas páxinas 32 e 33 do libro (non é necesario buscar información adicional, excepto no punto 1) e son os seguintes:

• Superordenador Mare Nostrum. Busca información (aprox 15 liñas) e imaxe na rede.
• Tablets. Busca imaxe na rede.
• Smartphones. Busca imaxe na rede. 

 

ACTIVIDADE 4

Crea un arquivo en Open Officce Writer en formato libre (tamaño de letra 12). Os conceptos están definidos nas páxinas 36 e 37 do libro (non é necesario buscar información adicional) e son os seguintes:

• RAM. Busca imaxe na rede.
• Memoria caché.
• Memoria virtual.
• Memoria ROM-BIOS.
• Memoria RAM-CMOS.

Tema 1 Sociedade do Coñecemento: INTELIXENCIA ARTIFICIAL

• Definición de Intelixencia Artificial explicando para qué serven as súas técnicas e metodoloxías. 

 A Intelixencia Artificial hai que enmarcala nun contexto evolutivo xa que
está á vangarda das investigacións en informática e continuamente ábrense
novas vías de investigación. En consecuencia non existe unha única definición de Intelixencia Artificial senón que esta depende da perspectiva desde a cal se tente
realizar:
1. Desde a perspectiva de Intelixencia (Brown, 1997: 1): intelixencia
artificial trata de construír máquinas intelixentes que actúen como nós
esperamos que a xente actúe.
2. Desde a perspectiva da investigación (Brown, 1997:2): a intelixencia
artificial estuda como lograr que as máquinas realicen tarefas que, polo momento, son realizadas mellor polos seres humanos.
En resumo poderiamos dicir que a Intelixencia Artificial está formada
por unha serie de técnicas e metodoloxías encamiñadas a resolver problemas non estruturados que necesitan do coñecemento para a súa resolución xa que carecen dunha resposta inmediata e mesmo presentan máis dunha solución como consecuencia da existencia de incerteza ou ambigüidade nos resultados finais ou parciais. Para a resolución dos devanditos problemas, a Intelixencia Artificial recorre aos algoritmos ou ás regras heurísticas.

• Obxectivos básicos. 

 1.- Estudar o comportamento intelixente dos seres humanos, incluíndo
tanto o aspecto cognoscitivo como o perceptual, co fin de simulalo nun
computador.
2.- Facer máquinas intelixentes e programas capaces de imitar o comportamento humano intelixente, é dicir que poidan realizar as operacións
humanas de ver, oir, falar, razoar, xulgar, comprender, aprender da experiencia e
comunicarse como o fan as persoas humanas.

• Definición de Sistemas de Procesamento de linguaxe natural. 

 Os sistemas de procesamento da linguaxe natural son sistemas de sistemas
cuxo obxectivo é o tratamento automático da información lingüística, é dicir,
trátase de sistemas nos que o usuario introduce os datos no computador utilizando a mesma linguaxe que utiliza para comunicarse con outras
persoas, o computador codifica esa información en linguaxe de máquina para
podela procesar e, unha vez procesada, xerar a saída adecuada en linguaxe
natural.

• Definición de Recoñecemento de Visión.

 Os sistemas de recoñecemento da visión son programas de computador que
realizan tarefas de tratamento de imaxes, para manipulalas, realizar traballos
de creatividade, publicidade, edición, controlar procesos industriais, de seguridade, etc., mediante a incorporación da capacidade visual a un computador para que sexa capaz de identificar o que ve. O seu estudo céntrase principalmente no desenvolvemento de sensores capaces de observar a contorna e de poder transmitir o que observan a un robot, co fin de que este retroaliméntese continuamente, en tempo real, e poida cambiar as operacións que realiza en función dos cambios na contorna.

• Definición de Sistemas Baseados no Coñecemento e Sistemas Expertos. 

 Os sistemas baseados no coñecemento son programas informáticos que
conteñen o coñecemento dun dominio específico dunha forma explícita e
separado do resto do sistema, é dicir, existe unha clara separación entre os
coñecementos que posúe o sistema sobre o dominio e os mecanismos de explotación que utiliza o sistema para chegar a establecer as súas conclusións.
Cando o coñecemento que contén o sistema baseado no coñecemento é proporcionado por persoas expertas no dominio, atopámonos ante os sistemas expertos.
Os sistemas expertos son programas que imitan o proceso de razoamento
dos expertos humanos e proporcionan marcos de decisión co
tipo de consello similares aos que se recibirían dun experto humano.

• Definición de Redes Neuronais. 

 As redes neuronais son sistemas simulan o proceso de recoñecemento do
cerebro humano e do mesmo xeito que as neuronas biolóxicas, estes sistemas están deseñados para aprender da observación e a repetición. As redes neuronais tratan de resolver de forma eficiente problemas nos cales a información é difusa, incerta, contraditoria ou errónea.
En consecuencia como mediante a metodoloxía dos problemas susceptibles de ser resoltos as redes neuronais son: problemas de optimización, problemas de recoñecemento e problemas de xeneralización.

• Definición de Sistemas Inductivos.

 Os sistemas inductivos xeran unha árbore de decisión a partir dun
conxunto de exemplos que constitúen o conxunto de adestramento. É dicir, trátase de sistemas que parten dun conxunto de exemplos segundo un atributo, e van seleccionando ata que todos os exemplos do subconjunto elixido pertenzan
a unha mesma clase conduzan a un mesmo resultado. Estes sistemas son útiles en aplicacións simples onde o conxunto de adestramento é relativamente
completo e exacto, coñécense todos os datos e as súas solucións.

Tema 1 Sociedade do Coñecemento: NANOTECNOLOXÍA

• Definición de Nanotecnoloxía, incluindo a definición de nanómetro. 

 A nanotecnoloxía non é unha tecnoloxía específica; nin sequera un grupo de tecnoloxías ben definidas. A nanotecnoloxía é máis ben un campo moi amplo e heteroxéneo da tecnoloxía no que se diseñan, caracterizan, producen e aplican estruturas, compoñentes e sistemas mantendo un control sobre o tamaño e a forma dos seus elementos constituíntes (átomos, moléculas ó macromoléculas) a nivel da escala dos nanómetros, de tal maneira que ditas estruturas, compoñentes ou sistemas posúen polo menos unha propiedade característica nova ou mellorada debido ao pequeno tamaño dos seus constituíntes.
A nanotecnoloxía utiliza un amplo rango de disciplinas científi co-técnicas co fi n de estudar materiales, partículas e estruturas que implican a creación ou presenza de elementos que teñen polo menos unha dimensión espacial inferior aos 100nm, sendo un nanómetro a millonésima parte dun milímetro. Os materiais constituídos por estruturas tan pequenas, a miúdo presentan propiedades distintas aos materiais tradicionais independentemente de que estean compostos polos mesmos constituíntes químicos. Por exemplo, poden presentar novas propiedades mecánicas, ópticas, químicas, magnéticas ou electrónicas.

• Nanoelectrónica: a qué dará lugar? Relación coa tecnoloxía Informática. 

A nanoelectrónica dará lugar a sistemas de almacenamento de datos de moi alta densidade de rexistro (por exemplo, 1 Terabit/polgada2) e as novas tecnoloxías de visualización a base de plásticos flexibles. A longo prazo, o desenvolvemento da nanoelectrónica molecular ou biomolecular, a espintrónica e a informática cuántica abrirán novos horizontes á tecnoloxía informática. A nanoelectrónica
estará na orixe dunha nova xeración de computadores, teléfonos, automóbiles, electrodomésticos e calquera sistema de automatización necesario en calquera equipo de aplicación industrial ou doméstico.

• Nanobiotecnoloxía: qué disciplinas combina? Aplicacións en Medicina. 

Na nanobiotecnología, está a combinarse a enxeñería a nivel molecular coa bioloxía, ben manipulando directamente sistemas vivos, ou creando biochips como os que xa se están producindo na actualidade inspirados en materiais biolóxicos. Nun futuro próximo, a nanobiotecnoloxía proveranos con novas innovacións extraordinarias no campo do medicamento por exemplo, con
novos sistemas de diagnóstico miniaturizados que poderían implantarse e utilizarse na detección precoz de enfermedades, recubrimientos e nanocompostos desenvolvidos mediante o recurso ás nanotecnoloxías, non exclusivamente na súa produción senón nos conceptos de deseño dos materiales constituíntes, que mellorarán a bioactividad e biocompatibilidad dos implantes, novas matrices soporte capaces de auto estruturarse que están a facilitar o desenvolvemento dunha nova xeración de materiais no ámbito da inxeñería de tecidos e dos materiais biomiméticos, abrindo a posibilidade, a longo prazo, de conseguir a síntese de órganos de substitución. Están a desenvolverse novos sistemas de administración dirixida de medicamentos e recentemente conseguiuse levar e introducir nanopartículas ao interior de células cancerosas para o seu tratamento, por exemplo, mediante calor.

• Aplicacións á producción e almacenamento de enerxía.

No campo da produción e almacenamento de enerxía poderá beneficiarse, por exemplo, dos novos desenvolvementos en pilas de combustible ou sólidos lixeiros nanoestructurados que teñen o potencial para un almacenamento eficaz do hidróxeno. Están a desenvolverse tamén células solares fotovoltaicas eficaces e de baixo custo (por exemplo a «pintura solar»). Os avances no campo das
nanotecnoloxías tamén permitirán aforros enerxéticos a través dunha mellora dos illamentos, do transporte e dunha iluminación máis eficaz.

• Avances en Ciencias de Materiais. 

 Os avances da ciencia dos materiais mediante o recurso ás nanotecnoloxías son de gran alcance e o seu impacto deixarase sentir en case todos os sectores. As nanopartículas xa se empregan para reforzar materiais ou funcionalizar cosméticos. Recórrese ao uso de nanoestructuras superficiais para conseguir superficies resistentes ao relado, hidrófugas, limpas ou estériles. O enxerto selectivo de moléculas orgánicas a través da nanoestructuración superficial permitirá avanzar na fabricación de biosensores e de dispositivos electrónicos moleculares. Así mesmo, pódense mellorar e facer avanzar enormemente os rendementos dos materiais en condicións extremas, coas consecuentes
aplicacións nos sectores espacial e aeronáutico.

• Fabricación a nivel nanométrico. 

 A fabricación a nivel nanométrico esixe un novo enfoque interdisciplinar tanto na investigación como nos procesos de fabricación. Conceptualmente considéranse dúas vías de traballo: a primeira consiste na miniaturización dos microsistemas denominado enfoque «de arriba abaixo» ou «top-down» e a segunda, en imitar a natureza mediante o desenvolvemento de estruturas a partir dos niveis atómico e molecular denominado enfoque «de abaixo arriba» ou «bottom-up». O primeiro podería describirse como un proceso de ensamblaxe, o segundo como un proceso de síntese. O enfoque de abaixo a arriba atópase en fase inicial de desenvolvemento, pero o seu impacto potencial é de gran alcance e podería alterar as rutas actuais de produción.

• Beneficios para a investigación sobre alimentos, auga e medio ambiente. 

 A investigación sobre os alimentos, a auga e o medio ambiente tamén pode beneficiarse das nanotecnoloxías con, por exemplo, o desenvolvemento de instrumentos para detectar e neutralizar a presencia de microorganismos ou praguicidas. Mediante novas técnicas de nanoetiquetado miniaturizado podería realizarse o seguimento desde orixe dos alimentos importados. O desenvolvemento de métodos de recuperación baseados no uso de nanotecnoloxías (por exemplo, técnicas foto-catalíticas) permiten paliar e limpar o efecto da contaminación e outros danos ambientais (por exemplo, contami-nación por petróleo da auga ou do chan).

• Contribución á seguridade. 

 A contribución á seguridade poderá realizarse a través de, por exemplo, novos sistemas de detección de alta especificidade de alerta precoz ante axentes químicos ou biolóxicos, sensibles ata o nivel molecular. O nanoetiquetado dos billetes de banco podería contribuír á protección da propiedade. Tamén está en marcha o desenvolvemento de novas técnicas criptográficas para a comunicación de datos.

• Exemplos de produtos comercializados actualmente desenrolados a través de nanotecnoloxías.

Xa se comercializaron varios produtos desenvolvidos a través das nanotecnoloxías. Trátase de produtos sanitarios (vendaxes, válvulas cardíacas, etc.), compoñentes electrónicos, pintura resistente ao relado, equipos deportivos, teas antiarrugas e antimanchas e locións solares. Os analistas cifran o mercado deste tipo de produtos na actualidade en aproximadamente 2.500 millóns de euros, pero opinan que ascenderá por centos de miles de millóns de euros para o ano 2010 e a un billón deaspois desa data.

Tema 1 Sociedade do Coñecemento: ROBOTICA

• Definición completa de Robot e Robótica. Explica os termos reprogramable e multifuncional aplicados a un robot. 

En 1979, o "Robot Institute of America" define a un robot como: 'Un manipulador reprogramable e multifuncional deseñado para trasladar materiais, pezas, ferramentas ou aparellos específicos a través dunha serie de movementos programados para levar a cabo unha variedade de tarefas'. Os robots son capaces de realizar tarefas repetitivas de forma máis rápida, barata e precisa que os seres humanos. Dise que un robot ten intelixencia artificial (I.A.) debido a que ten a capacidade de obter información da súa contorna e en función desta actuar. Considérase a un robot como un axente autónomo intelixente cando cumpre os seguintes requisitos:
- Autonomía: O sistema de navegación reside na propia máquina, que debe operar sen conexión física a equipos externos.
- Intelixencia: O robot posúe capacidade de razoar ata o punto de ser capaz de tomar as súas propias decisións e de seleccionar, fusionar e integrar as medidas dos seus sensores. Poderiamos aproximarnos a unha definición de Robótica como:
o deseño, fabricación e utilización de máquinas automáticas programables co
fin de realizar tarefas repetitivas como o ensamble de automóbiles, aparellos, etc. e outras actividades. Segundo Isaac Asimmov, a Robótica é a tecnoloxía aplicada aos robots.

1. Reprogramable: cando o seu contido pódese variar despois de ser programada.
2.  Multifuncional: capacidade para realizar traballos completamente diferentes adaptándose ao medio, e incluso podendo tomar decisiones.

• Características dos robots. 

Os robots poden ser de diferentes deseños do mesmo xeito que programas, todo depende da función que vaian realizar. O que se se coñece son as diferentes características que poden posuír, entre estas atopamos:
- A precisión que teñen á hora de realizar unha acción ou movemento.
- A capacidade de carga, en quilogramos que o robot pode manexar.
- O grao de liberdade que teñen cos seus movementos. Adoita coincidir co non de articulacións que ten o robot.
- O sistema de coordenadas que especifica a que direccións se realizasen os seus
movementos e posicións. Estas poden ser coordenadas cartesianas (x,e,z), cilíndricas, etc.
- A programación de cada robot ou o poder de aprendizaxe que cada uno ten.

• Tipos de robots según o sistema de coordenadas. Captura de pantalla os debuxos de sistemas de coordenadas e os pegas en Open Office Draw, os recortas e engades os textos correspondentes co cadro de textos que aparece no cadro de ferramentas da parte inferior da pantalla. Unha vez rematado exportas o arquivo en formato .PNG e o insertas como imaxe no teu blog
  
  

• Tipos de sensores empregados nos robots. En cada apartado inclue unha imaxe.

 O sensor traduce a información que lle chega do exterior nun impulso
eléctrico, normalmente dixital (pasa ou non pasa corrente), que pode ser analizado e procesado pola unidade de control do sistema.
Existe unha gran variedade de sensores, entre eles podemos citar:
- Sensores de temperatura:
Un exemplo son os termistores: trátase de resistencias cuxo valor ascende coa
temperatura (termistor PTC) ou ben diminúe coa temperatura (termistor NTC).
Por tanto, depende da temperatura que o termistor permita ou non o paso da
corrente polo circuíto de control do sistema. O símbolo e a aparencia dun termistor é:

 - Sensores de posición:
Entre outros temos:
- Finais de carreira: Trátase dun interruptor que consta dunha pequena
peza móbil e dunha peza fixa que se chama NA, normalmente aberto, ou NC,
normalmente pechado.

-Magnéticos: Detectan os campos magnéticos que provocan os imáns ou as correntes eléctricas. O principal é o chamado interruptor Reed; consiste nun par de láminas metálicas de materiais ferromagnéticos metidas no interior dunha cápsula que se atraen en presenza dun campo magnético, pechando o circuíto.
O interruptor Reed pode substituír aos finais de carreira para detectar a posición dun elemento móbil, coa vantaxe de que non necesita ser empuxado fisicamente polo devandito elemento senón que pode detectar a proximidade sen contacto directo.

-Ópticos: Detectan a presenza dunha persoa ou dun obxecto que nterrumpen o feixe de luz que lle chega ao sensor. Os principais sensores ópticos son as fotorresistencias, as LDR.

-Sensores de humidade:  
Baséanse en que a auga non é un material illante como o aire senón que ten unhacondutividade eléctrica. Por tanto un par de cables eléctricos espidos (sen cinta illante recubríndoos) van conducir unha pequena cantidade de corrente se o ambiente é húmido; se colocamos un transistor en zona activa que amplifique esta corrente temos un detector de humidade.

- Sensores de son:
Mediante un difragma que ao moverse polas ondas sonoras, despraza a placa dun condensador facendo variar a súa capacidade.

• Clasificación xeral. En cada apartado inclue unha imaxe.

Desde un punto de vista moi xeral os robots poden ser dos seguintes tipos:
-Androides:
Os androides son dispositivos que se parecen e actúan como seres humanos. Os robots de hoxe en día veñen en todas as formas e tamaños, pero fóra dos robots que aparecen nas feiras e espectáculos, non se parecen ás persoas e por tanto non son androides. Actualmente, os androides reais só existen na imaxinación e nas películas de ficción.

- Móbiles:
Os robots móbiles están provistos de patas, rodas ou orugas que os capacitan para desprazarse de acordo á súa programación. Elaboran a información que reciben a través dos seus propios sistemas de sensores e empréganse en determinado tipo de instalacións industriais, sobre todo para o transporte de mercadorías en cadeas de produción e almacéns. Tamén se utilizan robots deste tipo para a investigación en lugares de difícil acceso ou moi distantes, como é o caso da exploración espacial e das investigacións ou rescates submarinos.

-Industriais:

os robots industriais son dispositivos mecánicos e electrónicos destinados a realizar de forma automática (sen a intervención humana) determinados procesos de fabricación ou manipulación. Os robots industriais, na actualidade, son con moito os máis frecuentemente atopados. Xapón e Estados Unidos lideran a fabricación e consumo de robots industriais sendo Xapón o número un.

Os robots industriais xorden pola necesidade de:
- Fabricar produtos de maneira económica.
- Que os produtos sexan de calidade.
- Que dun mesmo produto póidanse elixir moitas opcións.
Como exemplo, pensa nun automóbil, dun mesmo modelo, podes elixir, a cor, o número de portas, o tipo de lamias, con ou sen alerón e todas as opcións de acabado interior. Unha fábrica de coches, que constrúe cada día uns mil coches, cada un coas súas distintas opcións, necesita utilizar robots para que estes coches podámolos comprar a un prezo alcanzable e teñamos garantía do seu funcionamento.

- Robots para próteses médicas:

Son as próteses robóticas e os recentes robots de asistencia en quirófano (como o robot cirurxián Dá Vinci)

TEMA 1             SOCIEDADE DO COÑECEMENTO. DOMÓTICA

Elaborada polo Ministerio de Industria, para as instalacións de sistemas de automatización, xestión técnica da enerxía e seguridade para vivendas e edificios.
Cos contidos que se enumeran a continuación crea unha entrada nova no teu blog co nome de Tema 1 Sociedade do Coñecemento: DOMOTICA.

• Campo de aplicación. 

O campo de aplicación comprende as instalacións daqueles sistemas que realizan unha función de automatización para diversos fins, como xestión da enerxía, control e accionamento de receptores de forma centralizada ou remota, sistemas de emerxencia e seguridade en edificios, entre outros, con excepción daqueles sistemas independentes para transmisión de datos exclusivamente e outros aparellos, que teñen requisitos específicos recollidos nas Directivas europeas aplicables conforme ao establecido no artigo 6 do Regulamento Electrotécnico para Baixa Tensión.

• Fines principais dos sistemas domóticos. 

 Os sistemas domóticos realizan o control integrado de múltiples elementos dunha instalación cos fins principais de:
- Aumentar o confort, mediante a automatización de elementos da instalación.
- A xestión técnica do a enerxía, por exemplo para o aforro ou a eficiencia enerxética.
- Garantir a seguridade das persoas, os animais e os bens.
-Permitir a comunicación do sistema con redes de comunicación externa

• Define os 3 sistemas denominados como domóticos. 

1. Sistemas de automatización que controlan dispositivos ou sistemas, como iluminación, aire acondicionado, estores e toldos, sistemas de irrigación, control de dispositivo, etc.
Un sistema de aire acondicionado que controla a apertura das cortinas, iluminación local e regar o xardín, tendo en conta as condicións do tempo presente ou proxeccións, pola lóxica, é considerado un sistema de automatización doméstica, que recibe información de diferentes entradas, procesaas e decide o tipo de acción en cada elemento controlado.
  Un reloxo-programador de activar / desactivar ou similar non é considerado un sistema propio automatización, pois, a pesar de que emita unha orde de encendido ou apagado, non recibe información externas ou proceso de calquera información. Con todo, se o reloxo-programador está integrado a un sistema tal como se describe no apartado anterior, é considerado parte do sistema de automatización residencial.
 2. Sistemas de control de xestión de enerxía ou secuencia a iluminación de varios aparellos, a fin de facer un uso máis racional da enerxía, limitando a demanda potencia máxima ou consumo de adaptación ás veces cando o prezo da enerxía é máis baixo. Cando un dispositivo de iluminación posúe só un sensor de presenza para evitar a luz permanecerá acendida sen ocupación das instalacións, non ser considerado un sistema de automatización en si, pero se fose integrado a un sistema máis complexo debe considerarse parte do sistema de automatización residencial.3. Sistemas de seguridade que serven para detectar intrusos, incendios, fugas de auga ou gas, tiros de protección eléctrica e de xestión da súa reintegración, recibindo información dos diversos subsistemas e execución de ordes aviso, rueiros de subministración, establecido anteriormente.Diferente (central de detección de incendios, centro de asaltante, etc.) subsistemas eles deben tamén cumprir as súas propias esixencias regulatorias aplicables na aplicación individualmente.
 3. Sistemas de seguridade que sirvan para a detección de intrusos, incendios, fugas de auga ou gas, disparos de proteccións eléctricas e xestión da súa reenganche, recibindo información dos distintos subsistemas e executando ordenes de aviso, corte de subministración, previamente establecidas.
Os diferentes subsistemas (central de detección de incendios, central antirrobo, etc.) ademais deberán cumprir as prescricións regulamentarias propias que lle sexan de aplicación individualmente.

• Pon exemplos de nodo, actuadores e dispositivos de entrada. 

-O nodo sería un computador ou un autómata que reciba sinais de sensores de temperatura, humidade, luz, etc. e procese ditas sinais para dar ordes aos
sistemas que actúan sobre a climatización, a iluminación, as persianas ou o sistema de rega. Así mesmo, podería estar conectada á rede de tecnoloxías da información (RTI) para recibir información das previsións meteorolóxicas.
-Os actuadores serían o contactor que alimenta os motores das persianas, a electroválvula do sistema de rega ou un regulador de intensidade de luz.
-Os dispositivos de entrada serían os medidores de temperatura ou humidade, as células fotoeléctricas, etc. que envían información ao nodo.

• Fai a táboa cos dispositivos dunha vivenda con grao de automatización normal, indicando funcionalidade e aplicación de cada un.